"Psst." Mahinang tunog nito pagkapisil ni Madam Conchita.
Ninamnam niya ang amoy. Amoy jasmine. Nangiti siya, pinagmasdan ang sarili sa antigong salamin. Sa edad na 60 aniyos, hindi na maitatago ang kulubot sa kaniyang mukha pero bakas pa rin ang kaniyang ganda. Banat ang buhok na nakatali pa rin sa isang bun. Tinanggal niya ito, hanggang likod ang kaniyang mahabang itim na buhok. Nakapantulog na siya.
Tahimik ang kaniyang malaking tahanan na matatagpuan sa gitna ng Dama de Noche Subdivision na pagmamay-ari ng kaniyang pamilya bago pa man madevelop ang Quezon City. Tatay na ni Madam Conchita na si Don Manuel Noche, ang nag-isip na gawin itong subdivision na matatagpuan naman malapit sa New Manila at Tomas Morato area.
May limang malalaking kuwarto ang mansion ng mga Noche, ang ancestral house nina Madam Conchita na minana na rin niya sa kanyang namayapang magulang. Tatlo lang ang nagamit nila dahil dalawa lang ang kanilang anak na lalaki. Sa kanila ang unang bahay na makikita mo pagpasok ng subdivision. Mula kasi sa pasukan, agad mong makikita ang malaking gate ng mansion. Mamasdan mo rin papasok ang mga nakahilerang puno ng Dama de Noche na humahalimuyak sa gabi. Magkakalayo na ang ibang mga bahay. Kaya mas lalo tuloy dama ni Madam Conchita ang kalungkutan. Dati kasing maingay ang bahay noong buhay pa ang kaniyang asawa at kasama nila ang kaniyang mga anak na may sariling mga buhay na rin sa ngayon.
Ngunit isang malalakas na katok ang aalingawngaw sa katahimikan ng gabi.
"Sandali! Por Dios por Santo... gabing-gabi na'y kung makakatok parang walang natutulog..." bubulong bulong pa ang matanda.
Asa baba na siya'y patuloy pa rin ang mga katok. Inis na si Madam. Pero laking gulat niya dahil walang tao sa pinto.
***
Hindi nakatulog si Madam noong gabing iyon. Ilang wisik na rin ng pabango ang nilagay niya upang ipaghele siya sa antok pero wala pa rin nangyari. Kinaumagahan, agad niyang tinawagan ang mga anak ngunit parehas na walang sagot. Inisip na lang niyang niloko lang siya ng mga kabataang adik.
Pero sa sumunod na gabi, hindi naging ordinaryo ang kaniyang Martes dahil alam niyang hindi na biro ang lahat nung makakita siya ng mga dugo sa hagdan. Pagsigaw niya, naglaho ito na parang bula. Alam niyang hindi siya matutulungan ng mga anak.
***
Binuksan ni Madam Conchita ang lahat ng ilaw sa mansion. Wala na ang mga katok. Wala na rin ang mga patak ng dugo sa hagdan. Binuksan niya ang TV para may ingay kahit hindi naman siya nanonood. Gusto lang niyang mawala sa kaniyang isip ang mga nakita at naranasan. Sa tagal niya sa mansion, bakit ngayon lang siya minulto? Bumigat ang kaniyang mga talukap at inanod na sa ilog ng antok...
"AAAAAAAAH!!!!" Isang nakaririnding sigaw ang gumising kay Madam Conchita. Nakatulog siya sa sofa. Bukas pa rin ang TV, color bars ang nasa screen. Galing sa kuwarto niya ang sigaw. Bukas pa rin ang ilaw sa buong kabahayan kaya medyo bawas ang takot nang pumanhik siya para tignan ang silid.
Gaya ng kaniyang inasahan, walang tao sa kaniyang kuwarto.
Kinilabutan si Madam Conchita dahil naamoy niya ang sariling pabango, kahit hindi pa man niya ginagamit noong gabing iyon.
***
Hindi pa rin sumasagot ang kaniyang mga anak. Makapal na ang mga bilog sa ilalim ng mga mata ni Madam Conchita. Mas lalo siyang tumanda. Minsan hindi sya makatulog sa gabi pero wala namang nangyayaring kababalaghan, sa tuwing nakakatulog naman siya, maririnig niya ang mga katok o ang pagsigaw. Minsan nadulas pa siya sa dugo sa hagdan na wala naman. Ang hindi niya kinaya ay ang blender sound sa kusina. Garalgal ng makina pero sa tuwing titignan ang kanilang blender, patay ito at hindi nakasaksak. Nagdadasal na lang si Madam ng rosaryo para kontrahin ang mga ito. Sino nga ba naman ang maniniwala sa kaniya sa panahon ngayon? Sa katunayan ay maging siya'y hirap kumbinsihin ang sarili na totoo ang mga naririnig at nakikita. Palagay niya'y dulot lang ito ng katandaan.
***
Isa na namang panibagong gabi. Hindi pa rin siya kinakausap ng mga anak kahit ilang beses na siyang tumatawag sa mga ito. Nagwiwisik ng pabango si Madam Conchita noong sumago sa isip niya na baka kailangan niyang harapin ang mga ito para matahimik sila. Kaya inabangan niya minsan ang pagkatok. Napag-aralan din niya na tuwing Martes lang nangyayari ang mga pagmumulto sa kaniya.
Ilang kape rin ang ininom ni Madam para hindi matalo ng antok. Nakapantulog na siya pero hindi iyon ang balak niyang gawin ngayong gabi. Unang katok pa lang, mabilis na binuksan ni Madam Conchita ang pinto. Ngunit laking gulat niya dahil ang dalawang anak niya ang nasa labas ng bahay. Nasurpresa siya at nangiti.
"Hindi ko inasahan ang pagbisita niyo." Tuwang tuwa si Madam.
"Minsan lang ito ma." unang nagmano sa kaniya ang panganay, sumunod ang bunso.
"Alam ko kapag dumadalaw kayo, may kailangan kayo." biro niya.
Pinapasok niya ang dalawa, pansamantalang nalimutan ang mga kaganapan sa bahay.
"Namiss ka lang namin." lambing ng bunso.
"Magaling ka talagang mambola Manuel." sabi ni Madam. "Oh siya kung alam ko lang na darating kayo e di sana nakapag-ayos man lang ako.."
"Wag na. Hindi naman kami magtatagal." sabi pa ng panganay.
Pero hindi nagpapigil si Madam Conchita, "Parang hindi niyo naman ako kilala." Sa katunayan, alam naman ng magkapatid na gagawin ito ng kanilang ina. Hindi niya matiis na hindi magbihis ng maayos sa tuwing may kaharap na tao, kahit pa anak.
Nagbibihis si Madam Conchita ng biglang may humampas sa ulo niya. Mahilo-hilo niyang hinarap ang umatake sa kaniya, nanghilakbot siya nang makita ang mukha ng panganay. Sinundan pa niya ito ng isa pang hampas gamit ang antique nilang vase. Napasigaw si Madam Conchita. Napapikit nang makitang nakaamba na ang anak.
Hanggang sa isa pang hampas ang tatama sa kaniya, pero hindi na siya nasasaktan. Pagdilat ni Madam, napatingin siya sa panganay, makikita niyang hinahampas pa rin siya nito ng vase. Unti-unting maalala ni Madam ang lahat.
Nasaksihan niya ang pangyayari. Nagtalo ang kaniyang mga anak nang makitang wala siyang malay na nasa kama. Sinabi ng bunso na dapat palalabasin nilang nalaglag lang siya sa hagdan at naaksidente. Sa ganung paraan nila makukuha ng mabilis ang kanilang mana bukod pa sa insurance mula kay Conchita. Tulirot ang mga ito. Nakita ni Madam kung pano siya binuhat ng panganay pababa, pumapatak pa ang dugo mula sa kaniyang duguang ulo, sa kuwarto, hanggang sa hagdan papunta sa kusina. Hindi nila alam kung saan ibabaon ang kaniyang bangkay. Hanggang sa mapatingin ang bunso sa blender.
Hiniwa siya ng pira-piraso. Binlender. Tapos finlush siya sa banyo. Iyak nang iyak si Madam Conchita habang pinapanood ang sariling sinapit sa kamay mismo ng kaniyang anak.
Minulto siya ng kaniyang sarili. Minumulto siya ng sariling multo dahil hindi niya matanggap na pinatay siya ng sarili niyang mga anak. Hindi niya matanggap ang sinapit. Hindi siya matahimik. at sinundan pa siya ng trahedyang ito sa kabilang buhay. Paulit-ulit minumulto ang kaniyang multo ng sarili rin niyang mga multo.
Umaamoy ang kaniyang pabango sa silid niyang wala namang tao.
***
Abangan tuwing UNA at HULING linggo ng buwan
ang mga kuwentong mananakot at magpapatindig ng balahibo mo.
Ito ay ang mga kuwento mula sa...
DAMA DE NOCHE
ang mga kuwentong mananakot at magpapatindig ng balahibo mo.
Ito ay ang mga kuwento mula sa...
DAMA DE NOCHE
No comments:
Post a Comment